In 2022 vierde AKA Moon 30 jaar van verkenningen, reizen, optredens en ontmoetingen, “Quality of Joy” is hun 24ste album. Het trio van Fabrizio Cassol (altsax), Michel Hatzigeorgiou (Fender bas) en Stéphane Galland (drums) heeft vanaf het begin een centrifugale kracht gehad die was geactiveerd door hun ervaringen te midden van de Aka Pymeeën. Aka Moon is de plek voor constellaties, van verbindingen en van “ergens anders zijn”. Op dit album laten ze zich bijstaan door een groot aantal muzikanten zoals vaker gebeurt bij hun opnames.

Het AKA Moon gezelschap onderscheidt zich van gelijkaardige groepen door hun altijd wisselend repertoire en de daarmee behorende samenstelling van muzikanten. Geen uitdaging is hun groot genoeg, klassieke muziek als inspiratie, wereldmuziek , jazz-roots, het heeft allemaal een plaats in hun oeuvre. Kortom een bewonderenswaardige groep die in mijn oren zijn gelijke niet kent en tussen haakjes veel te weinig zijn te bewonderen in Nederland. Hier maken ze gebruik van een 14-tal gastmuzikanten die zo links en rechts opduiken, waardoor het album een enorme afwisseling qua klankkleur teweeg brengt.

“Quality of Joy “ is het resultaat van een lang proces vanaf het schrijven, de proefsessies en uiteindelijk de opnames die zich uitstrekte over een periode van negen maanden. Het album opent met het titelnummer, hierop zijn alle 17 muzikanten te horen, een fraaie compositie waarin diverse invloeden van Aka Moon zijn te horen zoals de trompet solo van Amir ElSaffar die duidelijk Arabische sporen draagt. Zoals te doen gebruikelijk bij de muziek van deze Belgische topgroep wordt je vanaf het begin geboeid door het amalgaam aan klanken. Bijzonder is de compositie “You know that nobody knows” waarin de fender bas van Michel fraai combineert met allerlei elektronische klanken waaronder de el. accordeon van Joao Barradas, waarna het hele assortiment van blazers invalt zodat er sprake is van een ware big band sound.

“Borrowed Times” is ook zo’n juweeltje ontsproten aan het brein van Fabrizio, Michel en Stéphane, heerlijke muziek met de maturiteit van een Ellington compositie, uitermate knap hoe alle instrumenten elkaar aanvullen en verdiepen. Valt er dan niets te mopperen, nee eigenlijk niet of het moet de wat zweverige bijdrage zijn van zangeres Claron McFadden op “Where are the Angels”, toch al een lamentabele titel in mijn atheïstische oren. Het album wordt afgesloten met het stemmige “Doors of Kingdom” met als toefje op de taart leuke bijdragen van Barradas op accordeon en Michel Massot op euphonium. Alweer een pareltje in de discografie van Aka Moon, ga luisteren en genieten !

Jan van Leersum.